The Fountain

Ήθελα να αφιερώσω το σημερινό ποστ σε γιορτινό μακιγιάζ, αλλά μετά τα χθεσινά, άλλαξα γνώμη. Αν στην Ελλάδα ο κόσμος έχει αγριέψει, εδώ στο Γιου Κει μάλλον έχει αποχαζέψει.

Χθές πήγα σουπερ μάρκετ. Αφού αγόρασα τα απαραίτητα (ότι δηλαδή δεν βρήκα προμαγειρεμένο), πέρασα απο το σταντ με τα τσιγάρα. Για να είμαι ειλικρινής δεν τα πήρα για μένα (δεν καπνίζω) αλλά για το SO, που καπνίζει ασυστόλως. ''Παρακαλώ, θα ήθελα έξι γραμματόσημα και ένα μάρμπλορο γκολντ,''. Στο ταμείο, ο πωλητής μού απαντά, μετά απο σκέψη - ''Ταυτότητα''. Εγὠ -???***$$##@#@!*. Εκείνος - ''Δεν σε κρίνω για το αν καπνίζεις ή όχι, αλλά θέλω να δώ ταυτότητα.'' (H logiki oti gia na kapniseis kai na pieis prepei na apodeikseis oti eisai enilikas se pliri isxi). Εγώ -*&%$%#$#$#%$#$#. ''Δεν έχω αυτή τη στιγμή'' (την barclays debit είχα επάνω μου, η οποία δεν πιάνεται ως αποδεικτικό ότι είσαι άνω των 18 μιας και μπορεί να είσαι και 16 και να έχεις μια, και κάτι ψηλά.).'' Εκείνος ( ο οποίος ήταν σίγουρα 22) -''Δεν μπορώ να σου δώσω τσιγάρα τότε. Πολιτική της εταιρείας είναι να ζητάμε ταυτότητα απο όσους μοιάζουν (άκου μοιάζουν) 25 ή νεότεροι.'' Του λέω είσαι με τα καλά σου?? Είμαι 32 (και πέρα απο το γεγονός ότι με βάζεις να σου αποκαλύψω την ηλικία μου), είσαι τόσο μωρός ώστε να πιστεύεις ότι είμαι 22?? ΕΛΕΟς. Άσε που ζω δίπλα και έρχομαι κάθε μέρα και με βλέπετε κάθε φορά. Ξέρετε ποιά είμαι.'' ''Δεν μπορώ,΄΄ μού λέει. ''Τον υπεύθυνο,'' του κάνω. Έρχεται ο υπεύθυνος, άκρως ευγενέστατος και ήρεμος, σε αντίθεση με μένα που ήμουνα έξαλλη. Εκεί, δε, ήτανε το ζενίθ του σουρρεαλισμού. ''Ο υπάλληλός σας αρνείται να μου δώσει τσιγάρα. Γιατί? Είμαι 32, κύριέ μου. Δηλαδή τί θέλετε να έρχομαι για ψώνια με το διαβατήριο κάθε φορἀ (σημ το διαβατήριο και τin adeia οδήγησης, που δεν έχω, θεωρούνται ID) κτλ κτλ (δεν θυμάμαι τί άλλο είπα). ''Κυρία μου, δεν μπορώ να κάνω τίποτα αφού αρνήθηκε να σάς δώσει. Είναι στη δικαιοδοσία του, αλλά ούτε και εγώ θα σάς έδινα. Στα μάτια μου φαίνεστε 17.'' Εγώ -&%%%$###@#@%*&*&%%$#!!!!!!.'' Του απάντησα κάτι για common sense, αλλά μάλλον δεν το είχε κανείς. Φεύγω πάω στον πολωνό περιπτερατζή. Αυτός ευτυχώς δεν με ρωτάει για ταυτότητα, γιατί τότε μάλλον θα πήγαινα τρελοκομείο αυτοβούλως. Γυρνώντας στο σπίτι, λέω στο φίλο μου, το και το. Εκείνος βέβαια γελάει, όπως κάνουν συνήθως οι άντρες σε τέτοιες περιπτώσεις και μου απαντά, ''ε δεν έχει άδικο. Μοιάζεις σαν κοριτσάκι... με τα ροζ μαγουλάκια σου..πολύ cute.'' Εγώ - !!!**&&%$##@@.

Αν θέλετε ποτέ να κόψετε χρόνια απο την εμφάνισή σας (τουλάχιστον μια δεκαετία) και δεν θέλετε να κάνετε μπότοξ, προτείνω τα εξής - το φωτεινό και ροδαλό μεικ απ που είχα κάνει χθές και το οποίο ξεγέλασε το άτιμο όλους τους άντρες της γειτονιάς μου - απο τοn SO μέχρι τον πωλητή του Tesco...




Απο την παλέτα Elizabeth Arden, παίρνουμε το χλιαρό gold και το απλώνουμε σε όλο το καπάκι. Βάζουμε το silver στο εξωτερικό του ματιού και στο κάτω μέρος. Με ένα λεπτό πινελάκι, χρησιμοποιούμε την loose σκιά silver sand 16 της Radiant σαν eyeliner, ενώ στο κάτω μέρος βάζουμε το μολύβι Colour me Blue 02 της Guerlain.




Στα μάγουλα, βάζουμε ροζ. Στα χείλη, απλώνουμε το γκλος 821 Fraise a Croquer (για χείλη στο χρώμα της φράουλας με λίγο μπρονζέ shimmer), ενώ είμαστε γενναιόδωροι με την πούδρα Meteorites της Guerlain, η οποία μάς χαρίζει μια αύρα ''αγγελική'' και άκρως νεανική (ίδιο ρίαλ αποτέλεσμα με εκείνο το φίλτρο στην τηλεόραση που βάζανε στην Σεμίνα Διγενή στο ''Κοίτα τί έκανες''). Το αποτέλεσμα είναι διακριτικό, φωτεινό και με μια δόση φρεσκάδας και lolit-esque αθωότητας. Όπως τότε που είσασταν 22 και δεν είχατε έννοιες, παρά μόνο πότε θα παραδώσετε εκείνο το essay και γιατί δεν τηλεφώνησε ο Νίκος. Τελειώνουμε με ένα μαύρο σύνολο (μπλούζα-παντελόνι) με μαύρα φλατ και μαζεύουμε τα μαλλιά μας σε ένα ατημέλητο σινιόν. Η επιτυχία είναι εγγυημένη.


*Δεν ξέρω πώς οι άντρες φαντάζονται ότι πρέπει να είναι μια 30χρονη γυναίκα - για να τη σέβονται κιόλας. Πρέπει να φορά τακούνια, να έχει ντεκολτέ, να έχει ρυτίδες γύρω απο τα μάτια και να φορά ταγιέρ?? Πόσο σπασμένη πρέπει να είναι για να δείχνει τα χρόνια της, δεν ξέρω. Σίγουρα το πώς σε βλέπει ο καθένας εξαρτάται απο το μπακγκράουντ του, τις εμπειρίες του, τις συνθήκες διαβίωσής του. Άλλο μια ''ταχταρισμένη'' 30χρονη Αμερικάνα ή Ευρωπαία και άλλο μια ταλαιπωρημένη 30χρονη Πακιστανή. Όμως μια γυναίκα όσο και να μικροδείχνει, υπάρχει κάτι στην κίνησή της, στην αύρα της που την κάνει να ξεχωρίζει απο μια 22-ή 19χρονη. Δεν το λέω υποτιμητικά, απλώς είναι κοινή λογική. Δηλαδή το να σου πουν ότι μοιάζεις τουλάχιστον 24, όταν είσαι 30+, δεν ξέρω αν είναι κομπλιμέντο.

UPDATE: Τώρα που το σκέφτομαι το άλλο θέμα που τίθεται είναι πόσο μεγαλοδείχνουν οι αληθινά νεότερες κοπέλες (15-22)....έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι τελείως