Η Δευτέρα των Αθώων?

Ερχόμενη απο Αθήνα κάτι μήνες πριν, αγόρασα κάτι βιβλία, ένα απο αυτά ήτανε και το Ἠ ξυπόλητη των Αθηνών'' της Φιλομήλας Λαπατά. Μην φανταστείτε τίποτα υψηλή λογοτεχνία - κάτι απο το δρόμο που χάραξε η Λένα Μαντά, αλλά στο πιο σοφιστικέ, σικ, στο πιο δουλεμένο. Η υπόθεση πραγματεύεται την ιστορία μιας γυναίκας στην Αθήνα της Μπελ Επόκ. Σε κάποιο σημείο,΄η συγγραφέας κάνει αναφορά στον καλλωπισμό και τις συνήθειες της πλούσιας, αστής ηρωίδας. Μια απο αυτές ήταν να βάζει πούδρα Guerlain, φερμένη απο το Παρίσι, της οποίας η μυρωδιά τελος πάντων ξετρέλαινε το συμπαθές αντίθετο φύλο. Μέχρι τότε δεν είχα ποτέ χρησιμοποιήσει Guerlain - εκτός απο την πούδρα τερρακότα - γιατί όχι μόνο είναι πανάκριβα, αλλά και γιατί δεν είμαι φαν της χρυσής, μπουρζουά συσκευασίας τους. ΄Έβρισκα πχ ότι έχουν κάτι παρόμοιο με τα Clarins, τα οποία έχουν κιόλας ''γιαγιαδέ'' μυρωδιά - προτιμούνται απο ''κυρίες'' μιας κάποιας ηλικίας αλλά και comme-il-faut κορίτσια, τύπου Μαρί Κωνσταντάτου-Κυριακού (σικ). Όμως η σκηνή μού έμεινε, με αποτέλεσμα να θέλω να δοκιμάσω.

Έτσι, τους τελευταίους μήνες περνάω την Guerlain φάση, η οποία περιλαμβάνει, εκτός απο το σέρουμ, ένα μολύβι ματιών στο μπλε (αρκετά σκληρό, αλλά σταθερότατο), ένα λιπγκλος (821 fraise a croquer= το απόλυτο γιορτινό χρώμα και με διάρκεια ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ), το λάδι σώματος = πάνε τα λεφτάκια μας.

Με λύπη μου, όμως βλέπω πώς η εξυπηρέτηση στα μαγαζιά δεν είναι ανάλογη της ποιότητας και του χαρακτήρα της επωνυμίας. Αναφέρω πρόσφατο παράδειγμα....Τις προάλλες ήμουνα πάλι στον πάγκο Γκιρλέν, κοιτάζοντας τα αρώματα, αυτή τη φορά. Είχα δοκιμάσει το Idylle (με μυρωδιά τριαντάφυλλο, απίστευτα θηλυκό, αλλά βαρύ - φοριέται δηλαδή μόνο χειμώνα ). Δοκίμαζα, δοκίμαζα, μέχρι που η πωλήτρια μού έδειξε και το Idylle eau de toilette, το οποίο ήταν πιο ελαφρύ και ζαχαρώδες. Το διάλεξα και μου το έφερε στο ταμείο.




Όταν πήγα σπίτι ανακάλυψα πώς το άρωμα που αγόρασα δεν ήταν αυτό που της είχα πεί. Μου έδωσε δηλαδή το ω ντε παρφάμ, ενώ την είχα ρωτήσει κιόλας πριν με συνοδεύσει στο ταμείο - αυτό είναι το ω τνε τουαλέτε? ναι, αυτό. Πιστεύω ότι η ίδια άκουσε αυτό που ήθελε να πουλήσει (το οποίο ''έχει και την κρέμα σώματος και μπλα μπλα μπλα''). Δεν το πήγα πίσω γιατί βαριόμουνα την όλη υπόθεση. Άσε που το είχα δοκιμάσει και μια φορά, οπότε λέω, άστο. Αυτό όμως ανοίγει ένα ολόκληρο κεφάλαιο.

Έχω και άλλες δυσάρεστες εμπειρίες με ανειδίκευτες πωλήτριες. Οκ, καλλυντικά είναι, δεν είπαμε να έχεις ντοκτορά, αλλά πιστεύω λίγη γνώση του προιόντος δεν βλάπτει. Έχω πάρει επίσης κονσίλερ απο Γκιρλέν, όπου η πωλήτρια δεν ήξερε αν έχει η επωνυμία τέτοιο προιόν !!!!, στη Lancome μού δώσανε άλλη μάσκαρα απο αυτή που ήθελα κτλ, κτλ. Το χειρότερο είναι όταν ρωτάς πχ για κάποιο προιόν -τί ακριβώς κάνει και γιατί ενδείκνυται? Άλλες βαριούνται να σου πούν, άλλες νευριάζουν που ρωτάς, άλλες προσπαθούν να σου πουλήσουν το πιο ακριβό και το πιο άσχετο. Άλλες προσπαθούν να σου πουλήσουν πολλά. Λές ψάχνω αυτό. Κάτι άλλο θα πάρετε? Ή, σου λένε, μόνο αυτό? ΝΑΙ ΧΡΥΣΗ ΜΟΥ. ΜΟΝΟ ΑΥΤΌ. Άμα ήθελα, κάτι άλλο, τραστ μι, θα το έλεγα. Το χειρότερο, ΔΕΝ δίνουν δείγματα. Σού δίνουν μερικά, ΜΌΝΟ όταν έχεις κάνει λογαριασμό μεγάλο. ΛΑΘΟς. Γιατί αυτή που αγοράζει πολλά, είναι ήδη φαν. Σκοπός είναι να αποκτήσεις άλλη μια.

Αναγνωρίζω ότι η δουλειά της πωλήτριας, δεν είναι εύκολη. Πολλές ώρες ορθοστασία και διάφοροι περίεργοι τύποι και κυράτσες που ζητάνε τα ακατόρθωτα ή τα πιο αστεία πολλές φορές. Όμως επειδή τα καλλυντικά, τα οποία παρεπιπτόντως δεν είναι φθηνἀ, και για πολλές αποτελούν έναν τρόπο αναπτέρωσης του ηθικού αλλά και ένα χόμπι (σαν τον πασατέμπο), θεωρώ ότι πρέπει να ξέρεις πώς να τα πουλάς. Έχω ψωνίσει, στο Λονδίνο περισσότερο, απο όλα τα καταστήματα - Boots, Superdrug, Debenhams, House of Fraser, John Lewis, Peter Jones, Harrods, Harvey Nichols, Selfridges μέχρι και Barker's, πριν κλείσει. Αυτό που βλέπω - ελλειπής γνώση του προιόντος και μια αντιμετώπιση απίστευτη, λες και είμαστε κινητά πορτοφόλια με την πιστωτική σε πλήρη ετοιμότητα. Οι περισσότερες αποβλέπουν στο να σε οδηγήσουν σε compulsive instant buying (να αγοράσεις ένα σωρό) και ας μην περάσεις ξανά, παρά να σκεφτούν λίγο μακροπρόθεσμα - να χτίσουν σχέση με την πελάτισσα, να τής προτείνουν, να την αφήσουν να δοκιμάσει, να τής εξηγήσουν, ώστε να περνάει κάθε φορά που θέλει κάτι απο τον ίδιο πάγκο.

Σε κάποια στιγμή, πραγματικά θα ήθελα να ακούσω προτάσεις για κόρνερς καλλυντικών, μαγαζιά ή κοπέλες, οι οποίες προσφέρουν άριστη εξυπηρέτηση. Στην Αθήνα, δεν έχω ψωνίσει σινιέ καλλυντικά. Έχω περάσει απο γνωστά καλλυντικάδικα και πολυκαταστήματα τύπου Άττικα, αλλά δεν έχω ψωνίσει ποτέ. Το μόνο που έχω πάρει είναι Radiant και Seventeen και η εμπειρία μου ήτανε πολύ καλή - γνώση, άποψη (σημαντικό αυτό), εξυπηρέτηση για καλλυντικά που θεωρούνται low end, θέλω να πώ δεν είναι σινιέ.

Σε ένα πιο χαρούμενο σύμπαν - τα Debenhams λανσάρανε μια κάρτα, την Beauty Club, με την οποία μαζεύεις πόντους που μετά μπορείς να εξαργυρώσεις.



Μια ιδέα που γνωστά καλλυντικάδικα θα μπορούσαν να εφαρμόσουν και στην Ελλάδα.