Lipstick Jungle

«Φαινόμενο του κραγιόν» και ανεργία
Tου Σεραφειμ Κωνσταντινιδη (απο το σημερινό φύλλο της Καθημερινής)
Η υπερβολή είναι μέσα στη ζωή και κυριαρχεί ειδικά σε έντονες περιόδους. Στην κρίση, νομίζουμε ότι θα «καταστραφούν» όλες οι εταιρείες. Δεν είναι έτσι και στην πράξη η κρίση αναδεικνύει νέους πρωταγωνιστές. Αλλωστε ισχύει και το «Φαινόμενο του κραγιόν» (Lipstick effect)! Ετσι ονόμασαν τα παράδοξο να αυξάνονται οι πωλήσεις γνωστής πολυεθνικής καλλυντικών σε περιόδους κρίσης. Ιδιαίτερα αυξάνονταν οι πωλήσεις κραγιόν...(σημ. blogger - συμφωνώ. Ιδού)




Σε περιόδους αύξησης της ανεργίας οι γυναίκες αγοράζουν περισσότερα καλλυντικά, που δεν είναι φθηνά ούτε μπορούν να θεωρηθούν απολύτως αναγκαία. Σε κάθε περίοδο ύφεσης αυξήθηκαν οι πωλήσεις καλλυντικών και ιδιαίτερα οι πωλήσεις κραγιόν. Στη μεγάλη ύφεση του ’30, στις ΗΠΑ, οι πωλήσεις καλλυντικών αυξήθηκαν κατά 25% παρά την κάθετη πτώση του εισοδήματος και της κατανάλωσης. Ακόμα και στην ύφεση της δεκαετίας του ’90 ή και το 2000, οι πωλήσεις καλλυντικών και ιδιαίτερα των κραγιόν, ενισχύθηκαν.

Ορισμένοι επιμένουν στην ψυχολογική εξήγηση του φαινομένου. Σε περιόδους αύξησης της ανεργίας οι γυναίκες διαισθάνονται ότι εντείνεται ο ανταγωνισμός για άνδρες που είναι εύποροι ή προσφέρουν άνεση και οικονομική σταθερότητα. Η έλλειψη ανδρών με αυτά τα προσόντα εξαιτίας της ύφεσης και της ανεργίας αναγκάζει τις γυναίκες να εντείνουν τις προσπάθειές τους. (ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ) Πρέπει να αισθάνονται ή να φαίνονται περισσότερο όμορφες. Καταλαβαίνουν ότι χρειάζεται να ανταγωνιστούν πιο σκληρά για να προσελκύσουν τους, λιγότερους λόγω κρίσης, άνδρες με οικονομική ασφάλεια. Είναι πολύ πιθανό, η εξήγηση αυτή να μην αφορά μόνον τα κραγιόν αλλά και άλλα είδη που βελτιώνουν την εμφάνιση, όπως παπούτσια με ψηλά τακούνια ή αρώματα τα οποία επίσης έχουν υψηλή ζήτηση σε περιόδους ύφεσης. Αυτό που επισημαίνουν πανεπιστημιακές έρευνες είναι ότι αντίθετα με την επικρατούσα αντίληψη, δεν αυξάνονται οι πωλήσεις φθηνών καλλυντικών που εκτιμάται ότι δεν βελτιώνουν εντυπωσιακά την εμφάνιση. Ακόμα κι αν η επιλογή έχει κόστος, οι γυναίκες περιορίζουν κάποια άλλη δαπάνη ώστε να ξοδέψουν σε καλλυντικά που είναι μια «προσιτή πολυτέλεια», η οποία μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη επένδυση για το μέλλον…

Παρά τη συρρίκνωση του αγοραστικού ενδιαφέροντος, σε πολλές κατηγορίες προϊόντων, η επιθυμία των γυναικών να είναι περισσότερο επιθυμητές, αποδεικνύεται έντονη. Γι’ αυτό και παρατηρείται μετακίνηση των πόρων που διαθέτουν προς προϊόντα που βελτιώνουν την εμφάνιση.

Ενδεχομένως η αναζήτηση «προσιτής πολυτέλειας» και η βελτίωσης της διάθεσης να αφορά και την καταναλωτική συμπεριφορά των ανδρών. Πάντως οι έρευνες δείχνουν ότι οι άνδρες σε περιόδους ανεργίας συμπεριφέρονται περισσότερο προβλέψιμα. Επιλέγουν προϊόντα κατώτερης ποιότητας, αντικαθιστώντας ακριβότερα της ίδιας κατηγορίας, ή ξοδεύουν σε είδη που ενισχύουν την ψυχολογία τους όπως οι ταινίες. Δεν προσπαθούν να γίνουν περισσότερο ανταγωνιστικοί. Γι’ αυτό οι περισσότεροι χάνουν!''

Είναι μια μελέτη που έχει πάρει αρκετή δημοσιότητα σε αμερικάνικες εφημερίδες, αλλά την θεωρώ αρκετά παλιομοδίτικη και μισογύνικη. Πού ζούμε στα 50ς? Με ενοχλεί επίσης η στάση του δημοσιογράφου, ο οποίος στο τέλος μάς πετά το φοβερό 'οι άντρες συμπεριφέρονται πιο προβλέψιμα στις αγορές τους' υποννοώντας πώς δεν είναι σαν τις άμυαλες τις γυναίκες που πάνε και τα ''πετάνε'' στα κραγιόν. Λοιπόν, για να τα βάλουμε στη σειρά -
Οι γυναίκες δεν αγοράζουν κραγιόν για να βρούνε πλούσιο άντρα (σταματήστε να βλέπετε Mad Men), ούτε για να γίνουν επιθυμητές με στόχο να βρουν σύζυγο και να μένουν όλη μέρα στην κουζίνα τους ψήνοντας κέικ. Αγοράζουν κραγιόν/καλλυντικά γιατί είναι μια πιο συμφέρουσα επιλογή στο πλαίσιο του shopping therapy, η οποία σε ανεβάζει ψυχολογικά, χωρίς να έχεις χαλάσει πολλά λεφτά. Δεν είναι το ίδιο το να πάρεις ένα κραγιόν με 5, 10 ευρώ και ένα ρούχο με 50 (και λίγα βάζω). Επίσης, όταν μιλάμε για καλλυντικά και αγορές σε περίοδο κρίσης, δεν μιλάμε για κρέμες La Mer των 100, 200 και 300 ευρώ. Δυστυχώς το άρθρο τα βάζει όλα σε ένα τσουβάλι. Θεωρεί πώς όλες πάμε και τα 'στάζουμε' σε σινιέ μόνο καλλυντικά. Δεν είναι έτσι. Ακόμα και αν τα στάζει κανείς σε μάρκες, το κάνει ΜΌΝΟ όταν υπάρχει η σχετική έκπτωση (τα 25% του Χόντου, το 30% των Σεφόρα κτλ),σε είδη που η τιμή τους πέφτει στα 'λογικά' πλαίσια των 22, 25 ευρώ. Πολυτέλεια είναι η μπλούζα των 100 ευρώ, η τσάντα των 200. Το να φροντίζεις το πρόσωπό σου, το σώμα σου, να φροντίζεις να είσαι και να φαίνεσαι υγιής και χαρούμενος, δεν είναι πολυτέλεια. Επίσης δεν το κάνεις για να φαίνεσαι επιθυμητός μόνο στο άλλο φύλο. Το κάνεις για σένα, για να μην σε ρίξει η όλη κατάσταση.

Απο την άλλη, το άρθρο αναφέρει πώς οι γυναίκες δεν αγοράζουν φθηνά καλλυντικά. Λάθος. Τότε πώς εξηγείται η άνοδος/έντονη παρουσία στην αγορά των φθηνών καλλυντικών? Τόσο η μελέτη όσο και ο δημοσιογράφος δεν έχουν πρακτική γνώση του πώς ψωνίζουν οι γυναίκες σήμερα. Πολύ απλά, δεν ξέρουν τί τους γίνεται.

Δεν θα αναφερθώ στο ξεπερασμένο συμπέρασμα ότι οι άνδρες ψωνίζουν πιο συνετά. Πρακτικά, αναφέρω το εξής - Στείλτε έναν άνδρα στο σουπερμάρκετ και δείτε μετά τί αγόρασε.....

Τέλος, τί να πω για την επίσης ξεπερασμένη αντίληψη ότι μια γυναίκα περιποιημένη και καλοντυμένη μάλλον χαλάει πολλά λεφτά? Αυτό το πρότυπο ανήκει σε άλλες εποχές. Σήμερα, είναι πολύ εύκολο και προσιτό, να είσαι περιποιημένος, καλόγουστος (μια οι χαμηλές τιμές, μία οι συνεχείς εκπτώσεις, μια το recycling/upcycling...). Επίσης μην ξεχνάμε πώς είναι αναγκαίο - σού αναπτερώνει πραγματικά το ηθικό, σού αλλάζει την ψυχολογία, σε κάνει λίγο περισσότερο αισιόδοξο για το μέλλον. Δεν είναι λίγο. Ένα τέτοιο άτομο, το οποίο αποπνέει θετική ενέργεια, όχι μόνο τραβά σαν μαγνήτης τους άλλους, αλλά τούς κάνει και καλό, γιατί τούς μεταφέρει την ενέργεια αυτή και την αισιοδοξία του. Όλα αυτά είναι σημαντικοί παράγοντες που αιτιολογούν γιατί το ''φαινόμενο του κραγιόν'' βρίσκεται στα πάνω του σε περιόδους κρίσης.

Άρα, λαέ, μην ξεχνάς.. κραγιόν, κραγιόν,



και πάλι κραγιόν...